Kliknij tutaj --> 🍷 kamienie migdałkowe u dzieci forum

Od 3 miesięcy mam problemy z gardłem, nie będące jednak żadna infekcja (ani migdałków, ani gardła). Najpierw (po przeszukaniu zasobów Internetu) „zdiagnozowałam” u siebie kamienie migdałowe (nieprzyjemnie pachnące białawe grudki zalegające w migdałkach), które po prostu wyciskałam palcami, a później, kiedy ten problem stal się nieco mniej uciążliwy (ciągle płukania Z dnia: 18 lipca, 202318 lipca, 2023 Autor: Redakcja Kategoria: Nowości Tagi: kamienie migdałkowe, zapalenie gardła, zapalenie migdałków Kamienie migdałkowe to skamieniałe masy powstające z nabłonka i komórek układu odpornościowego znajdujących się w zagłębieniach migdałków. Kamienie migdałkowe, czopy migdałkowe ( ang. tonsil stones, tonsilar concretions, tonsilloliths) – czopy retencyjne tworzące się w zachyłkach (kryptach) migdałków podniebiennych [1] . Migdałki podniebienne posiadają liczne krypty (od 10 do 30 każdy) wysłane, podobnie jak cały migdałek, nabłonkiem wielowarstwowym płaskim Kamień migdałkowy za prawym łukiem podniebienno-gardłowym Duże okazy kamieni migdałkowych Kamienie migdałkowe (ang. tonsil stones, tonsilar concretions, tonsilloliths) – czopy retencyjne tworzące się w zachyłkach (kryptach) migdałków podniebiennych. 10 kontakty. Limfocyty są cechą systemu limfatycznego, stąd ich nazwa. W połowie zeszłego wieku nie wiadomo było jeszcze jaka jest rola limfocytów, czy migdałków, ale mimo wszystko wycinane były na świecie dość często. o powiązaniu posiadania lub braku migdałków z choroba Heinego-Medina. Wniosek był nieśmiały, chociaż banalny: dzieci Site De Rencontre Pour Veufs Et Veuves. Sign in Welcome! Log into your account your username your password Forgot your password? Get help Password recovery Recover your password your email A password will be e-mailed to you. Friday, July 29, 2022 Sign in / Join Home World News UK News USA News Australian News European News French News Indian News More Canadian News Italian News Spanish News Indian Food Australia Travel Journalism Magazine Ooops... Error 404Sorry, but the page you are looking for doesn't to the homepage Italian News “Venderemo cara la pelle” – Libero Quotidiano admin - July 29, 2022 0 French News Santé : le géant américain Medtronic soupçonné d’avoir corrompu un … admin - July 29, 2022 0 Spanish News Ferragosto: Why the lengthy August holidays are untouchable for Italians admin - July 29, 2022 0 Magazine How To Enhance Intestine Well being Naturally admin - July 29, 2022 0 Indian News Iran Executes 3 Ladies In Single Day: Report admin - July 29, 2022 0 Indian Food Vegan Mango Cake – Vegan Richa admin - July 29, 2022 0 Load more ABOUT UStjgonline is your news, entertainment website. We provide you with the latest breaking news and videos straight from the news industry. POPULAR POSTS “Venderemo cara la pelle” – Libero Quotidiano July 29, 2022 Santé : le géant américain Medtronic soupçonné d’avoir corrompu un … July 29, 2022 Ferragosto: Why the lengthy August holidays are untouchable for Italians July 29, 2022 POPULAR CATEGORYEuropean News35Magazine34Spanish News34French News34Australia Travel34Journalism33Canadian News33Italian News31 Copyrights 2022© All rights Us Contact Us Disclaimer Privacy Policy Terms & Conditions Znowu ruszamy z zabiegami Laryngologicznymi. Stosujemy najwyższe standardy bezpieczeństwa, każdy Pacjent ma wykonywany test. Zarejestruj się na wizytę przedzabiegową. Kamienie migdałkowe to dość częsta dolegliwość, która może zostać pomylona z anginą. W obu przypadkach objawy są dość podobne. Chory może rozpocząć antybiotykoterapię, jednak nie będzie ona skuteczna. Nierzadko przynosi ona zupełnie odwrotne skutki, a choroba może się zaostrzyć. Laryngologia to dziedzina, która specjalizuje się w leczeniu migdałków podniebiennych. Warto wiedzieć, że kamienie migdałkowe mogą być źródłem wielu nieprzyjemnych dolegliwości. Ich leczenie jest dość trudne, gdyż choroba często kamieni migdałkowych Migdałki podniebienne są w szczególności narażone w przypadku częstych zapaleń i infekcji wirusowych gardła. Właśnie dlatego kamienie migdałkowe zwykle pojawiają się u dorosłych, jednak u dzieci również mogą one wystąpić. Zdrowe migdałki podniebienne są gładkie. Może jednak zdarzyć się tak, że ich powierzchnia stanie się pofałdowana i bruzdowata. Gromadzą się tam resztki jedzenia, obumarłe białe krwinki, czy też tkanki. Stale jest tam ciepło i wilgotno, co jak wiadomo sprzyja rozwojowi infekcji. Bakterie i grzyby znajdujące się na migdałkach zaczynają swoją formą przypominać drobne kamienie. W większości przypadków są one nieodczuwalne. Chorzy udają się do specjalisty w momencie, gdy pojawiają się problemy z przełykaniem. Usunięcie kamieni migdałkowych może być zupełnie nieskuteczne. Wykazują one tendencję do odnawiania się (w ciągu 1-20 dni). Objawy kamieni migdałkowych Kamienie migdałkowe objawiają się nieprzyjemnym zapachem z ust. Odświeżanie oddechu pozostaje w tym przypadku zupełnie nieskuteczne. Nawet częste mycie zębów i płukanie jamy ustnej nie przynosi pożądanych rezultatów. Oprócz tego można wyczuć wyraźne powiększenie migdałków. Pojawia się również ból gardła oraz dyskomfort podczas przełykania. Kamienie migdałkowe mogą sprawić, że będziemy wyczuwać ciało obce w przełyku. Pojawia się przewlekły kaszel, czy też nieprzyjemne drapanie w gardle. Bardzo rzadko czujemy odrywanie się kamieni migdałkowych np. podczas silnego kaszlu. Leczenie kamieni migdałkowych Kamienie migdałkowe zwykle usuwane są operacyjnie (kryptoliza lub waporyzacja). Za pomocą lasera lub prądu o zmiennej częstotliwości usuwamy zgromadzone kamienie. Jest to metoda skuteczna, jednak zwykle zachodzi konieczność jej powtarzania. Sam zabieg jest bezbolesny, jednak dolegliwości bólowe mogą pojawić się później. Antybiotykoterapia jest zupełnie nieskuteczna, gdyż nie eliminuje ona prawdziwego źródła problemu. Właśnie dlatego jest ona stosowana tylko wtedy, kiedy na migdałkach pojawią się ropne nacieki. Metodą ostateczną jest tonsilektomia, czyli usunięcie migdałków. Należy jednak mieć świadomość, że osoby z usuniętymi migdałkami są o wiele bardziej narażone na choroby dolnych dróg oddechowych. Warto również wiedzieć, że zabieg nie jest rekomendowany w każdym przypadku. Nie przeprowadza się go u osób z rozszczepem podniebienia, kobiet w czasie menstruacji, ciężarnych, chorych z zaburzeniem krzepliwości krwi, osób z krótkim podniebieniem. Kamica układu moczowego jest stanem chorobowym, w przebiegu którego w nerce lub drogach moczowych tworzą się złogi z substancji stanowiących prawidłowy lub patologiczny składnik moczu. Kamica u dzieci występuje rzadziej niż u dorosłych, choć z powodu słabiej wyrażonych objawów częstość jej występowania może być niedoszacowana. Kamica moczowa u dzieci jest najczęściej następstwem ogólnoustrojowych zaburzeń regulacji homeostazy, tak więc u każdego dziecka z rozpoznaną kamicą należy przeprowadzić badania biochemiczne w kierunku metabolicznych predyspozycji do tworzenia się złogów w drogach moczowych. Nawracająca kamica lub jej przyczyna mogą prowadzić do niewydolności nerek, dlatego tak ważne jest wnikliwe badanie, szybkie rozpoznanie, próba ustalenia przyczyny oraz leczenie objawowe i przyczynowe. Kamica układu moczowego jest jedną z najstarszych znanych ludzkości chorób. Badania archeologiczne ujawniły obecność złogów w pęcherzach mumii egipskich datowanych na 4800 rok przed Chrystusem [1]. We wczesnym średniowieczu to objawy kliniczne decydowały o rozpoznaniu. Nie dziwi więc, że już wtedy kolki nerkowe towarzyszące kamicy, charakteryzujące się ogromnym bólem, przyciągały uwagę medyków. Pierwsze wzmianki o leczeniu kamicy dotyczyły „wycięcia złogów” u konających z bólu chorych. Przez lata zmieniała się postać kamicy – zmniejszyła się liczba złogów w pęcherzu i wzrosła liczba kamic nerkowych. Wśród sławnych osób dotkniętych kamicą można odnaleźć Michała Anioła, Ignacego z Loyoli, Ludwika XIV czy Napoleona Bonaparte [2].POLECAMY Epidemiologia Kamica moczowa jest szeroko rozpowszechnionym problemem na całym świecie. Częstość jej występowania jest zmienna w zależności od obszaru geograficznego. W Azji odsetek chorych dotkniętych kamicą oszacowano na 1–5%, w Europie 5–9%, w Ameryce Północnej 7–13% populacji. Największą chorobowość obserwuje się w Arabii Saudyjskiej, gdzie dotyczy ona 20% populacji [3, 4]. Chorobowość (ang. prevalence) i zapadalność (ang. incidence) na kamicę moczową wzrasta w całym świecie bez względu na wiek, płeć i rasę. Kluczowymi czynnikami wpływającymi na wzrost zapadalności i chorobowości mogą być zmiany praktyk żywieniowych oraz klimatu [5]. W badaniu niemieckim, porównującym występowanie kamicy moczowej w latach 1979 i 2000 u osób w wieku > 14 lat, liczba nowych chorych wzrosła ze 120 do 720 na 100 tys. mieszkańców, natomiast liczba ogółu chorych wzrosła z 4,0% do 4,7% populacji [6]. W pracach amerykańskich [7, 8] opisano wzrost chorobowości wśród mieszkańców USA z 3,8% (1976–1980) do 8,8% (2007–2010). Występowanie kamicy moczowej u dzieci jest mniej powszechne niż u dorosłych, lecz w ostatnich dekadach, podobnie jak u dorosłych, obserwowano trend wzrostowy [9–11]. Ostatnie badania z 2014 r. z USA podają, że liczba przyjęć do szpitala z powodu kamicy górnych dróg moczowych wyniosła 0,12% wszystkich hospitalizacji w wieku dziecięcym [12]. Czynniki ryzyka wystąpienia kamicy u dzieci Wiek – ryzyko pojawienia się złogów w drogach moczowych rośnie wraz z wiekiem [6, 10, 12–15]. Rasa kaukaska – w wielu badaniach obserwowano częstsze występowanie kamicy u dzieci rasy kaukaskiej niż u dzieci rasy czarnej [4, 11, 12]. Płeć – u dzieci, inaczej niż u dorosłych, nie ma zdecydowanej dominacji płci. W większości badań obserwuje się nieznaczną przewagę chłopców, szczególnie w najmłodszej grupie wiekowej, co może być związane z częstszym występowaniem wrodzonych wad układu moczowego u płci męskiej [11, 14, 16]. Mimo to niektóre badania wskazują na większą częstość kamicy u dziewcząt, z zachowaniem przewagi chłopców w młodszych grupach wiekowych [13, 17]. Pomimo częstszego występowania kamicy u dzieci płci męskiej w populacji amerykańskiej hospitalizacje związane z tym rozpoznaniem częściej dotyczyły płci żeńskiej [12]. Obciążony wywiad rodzinny – szacuje się, że około 30–80% dzieci z kamicą ma dodatni wywiad rodzinny w kierunku kamicy układu moczowego [13, 14, 18, 19]. Zaburzenia układu moczowego – wrodzone wady układu moczowego, zaburzenia czynnościowe pęcherza oraz towarzyszące im zakażenia predysponują do wystąpienia kamicy. Szacuje się, że kamica jest związana z zakażeniami układu moczowego w 20% przypadków. Zaobserwowano, że 70% dzieci, u których współwystępowała kamica i zakażenie układu moczowego, miało poniżej sześciu lat [14]. Nieprawidłowe nawyki żywieniowe – niska podaż płynów, wysokie spożycie białka zwierzęcego i soli oraz niskie spożycie warzyw i owoców jest związane ze zwiększonym wydalaniem wapnia i kwasu moczowego oraz zmniejszonym wydalaniem cytrynianów, a co za tym idzie większym ryzykiem wystąpienia złogów moczanowych lub fosforanowo-wapniowych [20]. U dzieci, inaczej niż u dorosłych, kamica nie łączy się z otyłością. Wykazano, że średnia wartość wskaźnika masy ciała (ang. Body Mass Index; BMI) u dzieci z kamicą jest mniejsza bądź równa pięćdziesiątemu centylowi BMI populacji ogólnej [14, 21]. Przyjmowane leki – niektóre leki i suplementy diety mogą wpływać na wydalanie składników mineralnych, zwiększając ryzyko litogenezy. Wśród nich wymieniane są kortykosteroidy, diuretyki, leki przeciwpadaczkowe, leki urykozuryczne, niektóre witaminy oraz niektóre antybiotyki [18, 22, 23]. Leki zwiększające ryzyko kamicy moczowej przedstawia tabela 1. Zaburzenia metaboliczne – jest to czynnik ryzyka obecny w 75–84% przypadków kamicy u dzieci [18, 22]. Kamica może być związana z hiperkalciurią, hiperurykozurią, hiperoksalurią, cystynurią, hipomagnezurią oraz hipocitraturią. Najczęstszym metabolicznym czynnikiem ryzyka jest hiperkalciuria, która dotyczy 40–69% przypadków, [16, 18, 25] oraz hipocitraturia wykrywana u 37–60% pacjentów z kamicą [18, 26]. Długotrwałe unieruchomienie – unieruchomienie i poruszanie się na wózku inwalidzkim jest często związane z występowaniem kamicy układu moczowego [14, 27]. Wcześniactwo – czynnik ryzyka mobilizacji wapnia z kości i hiperkalciurii. Wykazano, że 10% pacjentów z kamicą urodziło się przedwcześnie (pomiędzy 24. a 36. tygodniem ciąży). U tych chorych kamicę rozpoznawano znacznie wcześniej niż u reszty populacji [14, 15]. Tab. 1. Leki zwiększające ryzyko kamicy [18, 22–24] Grupa leków Lek Mechanizm działania wpływający na zwiększenie ryzyka litogenezy Kortykosteroidy wszystkie kortykosteroidy osteopenia działanie hiperkalciuryczne Leki urykozuryczne probenecid działanie hiperurykozuryczne Diuretyki mannitol działanie hiperurykozuryczne furosemid działanie hipernatriuretyczne i hiperkalciuryczne triamteren krystalizacja leku w moczu z fizjologicznym pH Sartany losartan działanie hiperurykozuryczne NLPZ kwas acetylosalicylowy w wysokich dawkach działanie hiperurykozuryczne Leki przeciwpadaczkowe topiramat działanie hamujące anhydrazę węglanową w kanaliku bliższym – zwiększenie cewkowej reabsorpcji cytrynianów, hipocitraturia zonisamid Inhibitor anhydrazy węglanowej acetazolamid działanie hamujące anhydrazę węglanową w kanaliku bliższym – zwiększenie cewkowej reabsorpcji cytrynianów, hipocitraturia Witaminy C działanie hiperoksaluryczne (witamina C jest metabolizowana do szczawianów), działanie obniżające pH moczu D działanie nasilające hiperkalciurię Antybiotyki amoksycylina krystalizacja leku w moczu o niskim pH ciprofloksacyna krystalizacja leku w moczu o wysokim pH Inhibitor proteazy HIV indynavir krystalizacja leku w moczu z fizjologicznym pH Skład złogów Najczęstszym składnikiem złogów u dzieci, szacowanym na 40–60% przypadków, jest szczawian wapnia, fosforan wapnia występuje w 10–20% przypadków, a złogi mieszane z obu powyższych składników dotyczą około 10–25% przypadków. Złogi struwitowe (magnezowo-amonowo-fosforanowe), związane z infekcją, odnajdywane są u 17–30% dzieci dotkniętych kamicą. Złogi cystynowe opisywane są w 6–10%, a z kwasu moczowego w 2–10% przypadków. Innymi rzadkimi składnikami złogów są np. ksantyna lub dihydroksyadenina [28]. Patofizjologia Ogólne zasady krystalizacji Tworzenie się złogów w moczu jest złożonym procesem zależnym od stężenia znajdujących się w moczu jonów, równowagi promotorów i inhibitorów krystalizacji oraz pH roztworu. Wśród inhibitorów krystalizacji wymienić można cytryniany, jony magnezu i difosforany. Stabilność roztworu jest zapewniona, gdy istnieje równowaga pomiędzy inhibitorami i promotorami krystalizacji, a stężenie nasycenia nie jest przekroczone. Proces krystalizacji zachodzi na drodze nukleacji (tworzenia jądra krystalizacji), wzrostu, agregacji i adhezji kryształów oraz epitaksji [29]. Nukleacja może być homogenna – gdy przekroczone zostanie stężenia nasycenia i dochodzi do tworzenia de novo jąder kryształów – albo heterogenna, gdy nieprzekroczone jest stężenie nasycenia, ale kryształy formują się na istniejącym jądrze krystalizacji, np. na innych kryształach, konglomeracie komórkowym lub bakteriach. W celu określenia ryzyka krystalizacji kolejno szczawianu wapnia i kwasu moczowego w moczu można skorzystać z ryciny 1a i 1b. Należy w tym celu połączyć linią prostą dwie zewnętrzne osie na każdym z wykresów (stężenie szczawianu wapnia w moczu i jego pH na rycinie 1a oraz kwasu moczowego i jego pH na rycinie 1b). Rzędna przecięcia tej prostej ze środkową osią wskaże ryzyko krystalizacji szczawianu wapnia (ryc. 1a) i kwasu moczowego (ryc. 1b). Jeśli wyznaczona linia krzyżuje się na osi rzędnych poniżej wartości 0, to znaczy, że roztwór jest nienasycony i wcześniej występujące w nim kryształy stworzone z danej substancji powinny się rozpuszczać. Jeśli linia krzyżuje się pomiędzy wartościami 0–1, to krystalizacja jest prawdopodobna, ale nie zachodzi spontanicznie, a jeśli powyżej 1, wówczas dochodzi do spontanicznej krystalizacji danej substancji w moczu. Tak więc, w zależności od pH roztworu i stężenia nasycenia, dochodzi do krystalizacji i tworzenia się złogów w moczu. Aby zmniejszyć potencjał krystalizacji, możemy próbować zmieniać pH moczu, zwiększyć ilość rozpuszczalnika (przez zwiększenie podaży płynów) lub zwiększyć stężenie inhibitora litogenezy (np. do roztworu przesyconego, w którym formują się kryształy szczawianu wapnia, dodać cytryniany, które łącząc się z wapniem, zmniejszają jego potencjał krystalizacyjny). Im mniejszy jest początkowy wymiar zarodka kryształu, tym większa jest możliwość jego ponownego rozpuszczenia. Ryc. 1. Ryzyko krystalizacji: a) szczawianu wapnia i b) kwasu moczowego w moczu [30] Patofizjologiczne podstawy hiperkalciurii Hiperkalciuria może przebiegać wtórnie do hiperkalcemii, gdy przekroczona zostanie zdolność wchłaniania zwrotnego wapnia przez cewki nerkowe. Wśród przyczyn hiperkalciurii przebiegającej z normokalcemią wyróżnia się hiperkalciurię sodozależną (nadmiar sodu hamuje reabsorpcję sodu i wapnia w kanaliku bliższym nefronu) oraz hiperkalciurię idiopatyczną. Hiperkalciuria idiopatyczna jest najczęstszym pierwotnym zaburzeniem metabolicznym towarzyszącym kamicy u dzieci i może przybierać trzy postaci, przedstawione na ryc. 2: hiperkalciuria absorpcyjna – zależna od zwiększonej absorpcji jelitowej, hiperkalciuria nerkowa – zależna od zmniejszonej reabsorpcji nerkowej, hiperkalciuria resorpcyjna – zależna od zwiększonej reabsorpcji kostnej wapnia. Hiperkalciuria absorpcyjna występuje najczęściej i może być zależna lub niezależna od aktywnego metabolitu witaminy D3 (1,25(OH)2D3). W tym typie hiperkalciurii pierwotnym problemem jest zwiększone wchłanianie wapnia w jelicie. W następstwie tego procesu może dojść do supresji parathormonu i zwiększonego wydalania wapnia z moczem celem zapewnienia homeostazy organizmu i normokalcemii. Wyróżniamy trzy podtypy hiperkalciurii absorpcyjnej. W typie drugim, w przeciwieństwie do typu pierwszego, kalciuria ulega normalizacji pod wpływem diety z ograniczeniem wapnia [31]. Typ trzeci hiperkalciurii absorpcyjnej jest związany z zaburzeniem reabsorpcji fosforanów w cewce proksymalnej nefronu, co prowadzi do wtórnej hipofosfatemii, zwiększonej syntezy kalcytriolu i nadmiernego wchłaniania wapnia w jelitach [32, 33]. W hiperkalciurii nerkowej pierwotnym mechanizmem jest defekt cewkowej reabsorpcji wapnia. W następstwie zwiększonej kalciurii dochodzi do podwyższenia poziomu PTH oraz kalcitriolu i wyrównawczej mobilizacji wapnia z kości [33, 34]. Postać resorpcyjna wynika z pierwotnej nadczynności przytarczyc i zwiększonej osteolizy [32]. Ryc. 2. Hiperkalciuria: a) absorpcyjna, b) nerkowa, c) resorpcyjna Mechanizm powstawania złogów struwitowych Tworzenie się złogów struwitowych związane jest ze wzrostem pH moczu (> 7,2) w obecności mikroorganizmów produkujących ureazę (np. Proteus vulgaris, mirabilis, Bordatella pertussis) oraz przekroczonym progiem nasycenia jonami magnezowymi, amonowymi i fosforowymi [33]. Objawy Inaczej niż u dorosłych, objawy kamicy u dzieci mogą być bardzo subtelne lub wręcz mylnie wskazujące na inne jednostki chorobowe [35]. Przebieg choroby może być atypowy, a prezentowane objawy zmienne, w zależności od wieku dziecka [17]. U najmłodszych dzieci przebieg może być bezobjawowy (w 13–20% przypadków), a rozpoznanie stwierdzone przypadkowo, podczas obrazowych badań jamy brzusznej wykonywanych z innej przyczyny. Najczęstszym objawem prezentowanym u dzieci jest kolkowy lub niespecyficzny ból brzucha opisywany u 32–79% chorych. Ból w obrębie jamy brzusznej częściej towarzyszy kamicy u nastolatków niż u małych dzieci. Przyczyną może być częstsze występowanie kamicy nerkowej u młodszych dzieci, podczas gdy u starszych złogi zlokalizowane są częściej w moczowodach. Krwiomocz występuje w 27–55% przypadków. Może być on jedynym objawem kamicy lub łączyć się z wyżej opisanym bólem w okolicy jamy brzusznej. Jako samodzielny objaw częściej występuje u młodszych dzieci. Objawy dyzuryczne obserwuje się w około 10% przypadków. Mogą być one związane z zakażeniem układu moczowego, które jest obecne w około 36% przypadków kamicy, lub niezwiązane z zakażeniem układu moczowego, gdy złogi znajdują się w pęcherzu lub cewce moczowej. Zakażenia układu moczowego najczęściej kojarzą się z kamicą u małych dzieci. Wśród innych objawów wymienia się również nudności i wymioty występujące u około 10% dzieci [13, 14, 17, 18, 35–37]. Rozpoznawanie Jak w każdej jednostce chorobowej, w przypadku kamicy bardzo ważne jest badanie podmiotowe i przedmiotowe. Aby zbliżyć się do rozpoznania kamicy układu moczowego, należy dokładnie zebrać wywiad chorobowy pacjenta, wywiad rodzinny oraz ocenić czynniki ryzyka kamicy. W badaniu przedmiotowym należy zwrócić uwagę na dane antropometryczne (zaburzenia wzrastania mogą towarzyszyć niektórym stanom związanym z kamicą, np. kwasicy cewkowej), ciepłotę ciała (wzrost temperatury może towarzyszyć zakażeniom układu moczowego współistniejącym z kamicą), tkliwość jamy brzusznej lub obecność guzów w jamie brzusznej w badaniu palpacyjnym oraz obecność objawu Goldflama. Badania obrazowe Aby potwierdzić rozpoznanie, konieczne jest uwidocznienie kamieni moczowych w badaniach obrazowych – ultrasonograficznym (USG), przeglądowym zdjęciu rentgenowskim (RTG), tomografii komputerowej (CT) bez użycia kontrastu lub rezonansie magnetycznym (MRI) jamy brzusznej. Badaniem pierwszego wyboru u dzieci jest badanie ultrasonograficzne [38–40]. Jest to badanie nieinwazyjne, nieemitujące promieniowania rentgenowskiego, tanie i dostępne w większości ośrodków medycznych. Ze względu na niskie BMI u dzieci, podczas wykonywania USG łatwiej niż u dorosłych uwidocznić można zmiany patologiczne. Ultrasonografia ma swoje ograniczenia, jak na przykład niewystarczające umiejętności radiologa, bardzo małe złogi ( 6. 0,42 > 5. > 0,25 Kwas moczowy > 2. (brak dokładnych danych dla dzieci poniżej 2. 2,6 mg/kg/dobę Kwas moczowy \(\frac{kwas moczowy[mg]}{mc[kg]} [mg/kg/doba]\) > 10. 1,9 mmol/1,73 m2/dobę > 1,6 mmol/1,73 m2/dobę Szczawiany 0,28 Nerkowa > 0,21 > 0,28 Resorpcyjna < 0,21 Bz Tab. 5. Leczenie zaburzeń metabolicznych towarzyszących kamicy u dzieci [33, 47, 50, 55–57] Etiologia Leczenie niefarmakologiczne Leczenie farmakologiczne Hiperkalciuria dieta normowapniowa dieta niskosodowa unikanie nadmiernej podaży białka zwierzęcego normalizacja stężenia witaminy D3 w surowicy, zaprzestanie suplementacji przy podwyższonym stężeniu kalcitriolu w surowicy wzmożona aktywność fizyczna cytrynian potasu 50 mEq/1,73m2/dobę tiazydy 0,2–1 mg/kg/dobę w 2–3 dawkach podzielonych bisfosfoniany Hipocitraturia wzrost spożycia warzyw i owoców, głównie cytrusów (w celu zwiększenia ilości cytrynianów w diecie) unikanie nadmiernej podaży białka alkalizacja moczu cytrynian potasu dwuwęglany Hiperoksaluria dieta ubogoszczawianowa dieta normowapniowa probiotyki unikanie suplementacji witaminy C pirydoksyna cytrynian potasu magnez Złogi purynowe dieta ubogopurynowa allopurinol Hiperurykozuria dieta ubogopurynowa dieta niskosodowa alkalizacja moczu unikanie nadmiernej podaży białka obfita podaż płynów cytrynian potasu allopurinol dwuwęglany Cystynuria dieta niskosodowa obfita podaż płynów tiopronina penicylamina kaptopryl Leczenie chirurgiczne Wśród technik chirurgicznych wymienić możemy litotrypsję falą uderzeniową generowaną pozaustrojowo (ESWL; ang. Extracorporeal Shock Wave Lithotripsy), ureteroskopię, nefrolitotomię przezskórną (PCNL; ang. Percutaneous Nephrolithotomy) oraz otwarte techniki operacyjne. ESWL jest leczeniem preferowanym w populacji pediatrycznej. Jest to technika mało inwazyjna, o dużej skuteczności używana do rozbijania małych złogów (do 2 cm średnicy) znajdujących się w górnych drogach moczowych, z dostępu zewnątrzustrojowego. Zabieg przeprowadzany jest w sedoanalgezji, znieczuleniu ogólnym lub bez konieczności znieczulenia w zależności od wieku dziecka. Skuteczność tego zabiegu szacuje się na 57–92%. Wśród działań niepożądanych wymienia się: bolesność w okolicy miejsca zabiegu, krwiaki skóry i mięśni szkieletowych, krwiaki okołonerkowe, krwiomocz, zakażenia układu moczowego, urosepsa (szczególnie u dzieci z wcześniejszym zakażeniem układu moczowego), przejściowe nieznaczne podwyższenie kreatyniny i fosfokinazy (związane z pojawieniem się krwiaków w mięśniach szkieletowych) [60]. Ze względu na brak danych dotyczących potencjalnego wpływu fali uderzeniowej na jajniki, należy unikać stosowania zabiegów ESWL u dziewcząt ze złogami w moczowodach [61]. Ureteroskopia jest zabiegiem endoskopowym, podczas którego złogi są usuwane za pomocą koszyczka lub rozkruszane za pomocą litotrypsji laserowej lub ultradźwiękowej. Endoskopowe usuwani... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź Kamienie migdałkowe to niewielkie grudki zbierające się w zagłębieniach migdałków. Ich cechą charakterystyczną jest nieprzyjemny zapach. Jak leczyć kamienie migdałkowe? Jak wyglądają kamienie migdałkowe i dlaczego powstają? Kamienie, nazywane również czopami retencyjnymi lub detrytem, mają postać białych, żółtawych lub zielonkawych grudek zbierających się w zagłębieniach migdałków podniebiennych. W większości przypadków są konsekwencją infekcji wirusowych i bakteryjnych gardła takich, jak zapalenie migdałków czy angina. Kamienie migdałkowe średnio ważą od 0,54 do nawet 42 gramów. Z większymi okazami mamy do czynienia wówczas, gdy umiejscawiają się w trudnych do dostrzeżenia miejscach. Objawy kamieni migdałkowych Kamieniom migdałkowym towarzyszyć może: ból gardła, drapanie w gardle podczas przełykania, uczucie ciała obcego w przełyku, przewlekły kaszel, ból uszu, nieprzyjemny zapach z ust, który nie mija po umyciu zębów. Leczenie kamieni migdałkowych Laserowe usuwanie kamieni migdałkowych – metodę tę stosuje się przy dużych kamieniach. Jest skuteczna, lecz wymaga kilkukrotnego powtórzenia. Polega ona na zamknięciu lub spłyceniu krypt w migdałkach przy pomocy lasera lub prądu o zmiennej częstotliwości. Antybiotykoterapia – metoda stosowana wówczas, gdy na migdałkach pojawiają się ropne zacieki. Tansilektomia – metoda radykalna i ostateczna. Warto zdawać sobie sprawę z faktu, że po usunięciu migdałków może stać się bardziej podatni na zapalenia dolnych dróg oddechowych.

kamienie migdałkowe u dzieci forum